خسته از وزن و قافیه ام

شعرم سر حال نیست

دست ها آلوده اند

نجوایی به گوش می رسد

دوباره در گوشه ای از این شهر، قلبی پاره پاره می شود

و لبخندی محو می گردد

هنوز زنده ام

درست است که مثل همیشه نمی خندم

ولی هنوز زنده ام

و امید در من سوسو می زند

زندگی یک بازی است

تو بازیت را می کنی، من بازیم را

وسط بازی حرف که می زنی، خراب می شود

یادت هست سنگی سخت بودم

کوهی بودم خشک اما باشکوه

امروز  چشمه ای از قلبم جوشید، جاری گشتم

و پیمودم راهی را به سوی رود

تا تنها نماند...

دلم برای شقایق ها تنگ شده،

همانها که می گفتند، مداد سرخ رنگش را از آنها گرفته،

اما دیشب از پشت تپه دیدمشان

سر را با مداد سرخ می کردند...

 دفتر شعرم لباسی نو پوشید،

از چراغ قرمز رد شد،

پیرمردی برگ هایش را ورق زد،

زنی به هوای فرزند مرده اش، صورتش را بوسید،

و کودکی دو برگ وسط آن را کند،

اما کسی آنرا نخواند***

(هر کسی از ظن خود شد یار من     از درون من نجست اسرار من)

چشم هایت را به من بسپار،

راز آنها را فاش نخواهم کرد،

جمله ای که بر زبان نیاوردی

ولی در چشمت نوشته شد

آسمان هر چه داشت بارید،

چه با سخاوت است،

شانه هایش هنوز برف دارند

هر کدام از این جلسات شعر یک جور دیوانه ام می کند،

یکی دیوانگی نو می افزاید و دیگری همان جنون کلاسیکم را بیدار می کند