می دانم که اوج گرفته ای!
اما پرواز من همیشگی است.
دیروز پدرانم بودند و فردا فرزندانم خواهند بود.
اما تو از آن امروز و شاید فردایی.
اوج بگیر.
اوج، رسم تازه به دوران رسیده هاست.
بیا!
رهایم کن از این همه تکرار،
تکرار روزهای بی تو!
ای منجی!
شنیدم تبهکاری می گفت که او آدم بدی نیست،فقط می خواهد درسی به ساده دلان بدهد تا به همه اعتماد نکنند.
شب سردی بود … پیرزن بیرون میوه فروشی زل زده بود به مردمی که میوه میخریدند. شاگرد میوه فروش تند تند پاکت های میوه رو توی ماشین مشتری ها میذاشت و انعام میگرفت.
پیرزن با خودش فکر میکرد چی میشد اونم میتونست میوه بخره ببره خونه … رفت نزدیک تر، چشمش افتاد به جعبه چوبی بیرون مغازه که میوه های خراب و گندیده داخلش بود … با خودش گفت چه خوبه سالم ترهاشو ببره خونه. میتونست قسمت های خراب میوه ها رو جدا کنه و بقیه رو بده به بچه هاش، هم اسراف نمیشد هم بچه هاش شاد میشدن …
برق خوشحالی توی چشماش دوید.. دیگه سردش نبود ! پیرزن رفت جلو نشست پای جعبه میوه؛ تا دستش رو برد داخل جعبه، شاگرد میوه فروش گفت : دست نزن نِنه ! وَخه برو دُنبال کارت ! پیرزن زود بلند شد … خجالت کشید ! چند تا از مشتریها نگاهش کردند ! صورتش رو قرص گرفت … دوباره سردش شد ! راهش رو کشید رفت …
چند قدم دور شده بود که یه خانمی صداش زد : مادر جان … مادر جان ! پیرزن ایستاد، برگشت و به زن نگاه کرد ! زن مانتویی لبخندی زد و بهش گفت اینارو برای شما گرفتم ! سه تا پلاستیک دستش بود پر از میوه … موز و پرتغال و انار …
پیرزن گفت : دستِت دَرد نِکُنه نِنه… مُو مُستَحق نیستُم !
زن گفت : اما من مستحقم مادر من … مستحق داشتن شعور انسان بودن و به هم نوع توجه کردن … اگه اینارو نگیری دلمو شکستی ! جون بچه هات بگیر !
زن منتظر جواب پیرزن نموند … میوه هارو داد دست پیرزن و سریع دور شد …
پیرزن هنوز ایستاده بود و رفتن زن رو نگاه میکرد … قطره اشکی که تو چشمش جمع شده بود غلتید روی صورتش … دوباره گرمش شده بود … با صدای لرزانی گفت :پیر شی ننه … پیر شی ! خیر بیبینی
این روزها روسپی، کلمه ای است که زنان پاکدامن در رد خواهش شیطانی، از مردان نابکار می شنوند.
میگویند خوب است...
زن، کمی خسیس کمی ترسو و کمی هم مغرور باشد.
اما...
کمتر مردی را دیده ام که ترسو نباشد، مغرور نباشد و ببخشد.
دلم یک کوهستان می خواهد برای پژواک فریادهایم:
خسته از همراهان نیمه راهم،
همانها که آتش درونم را بیرون می کشند و با جرقه ای از آن، ققنوس درونم را آتش میزنند
باز امشب حرفهایم دلنشین شده،
دلنشین تر از دشنه سربازی برادر مرده
