روز تا شب                                                 8/3/1389

صبح، آهسته نسیم در گوشم زمزمه طوفان خواند                            

شیشه عمر شکست، حکم نابودی خود امضا کرد

مست و مدهوش غباری ز زمین برپا کرد

آن غبار همچون مه، پرده انداخت به چشم

راه گم شد از چاه، قعر چاه شد جایم

اینک این باد هیاهو سر داد، همچو کابوس صدایی پیچید، از سر چاه عمیق

این هیولا طوفان، با طنابی در دست، می زد آهنگ عزا

نعره ای دهشتناک زد بر آن چاه، بر آن چاه پر از بی آبی

همه جا سرپیچید، نفسم آبی بود، دست او خاکستر، آبی و خاکستر، دست در شانه هم

چشم آبی بر دود، پای در دایره قعر سیاه

باد با زوزه رجز خوانی کرد

من همان شعر شبم را خواندم، بردم از یاد دل سنگش را

همدلی نوری گشت، چشم خاکستریش گریان شد

چاه از گریه او جاری گشت، آب سر تافت لب چاه بلند

چشم ها را بستم، دل سپردم به لب جوی امید

قلب من تیوا شد، ترس بگریخت از آن

باد از قعر زمین سر برداشت، لطفی از آب نوازش گونه

دیگر او باد نبود، او بود نسیمی پخته

هوس تاخت ز سر افتاده

دیده را دوخته بر نیلی دریا

شب و آن رقص نسیم، بوی شب بو سنبل

بردم از یاد همه بی مهریش

خواب بر چشم ترم جاری گشت

خوابی از جنس نسیم، خوابی آرام سپید