سلام عزيز بزرگوار.

يادمه اولين باري که به يه کارگاه داستان رفتمو داستان خوندم.نقد تندي بهم وارد شد.با کنايه هم حرفاشونو ميزدن.من از درون داشتم منفجر ميشدم از عصبانيت.ديگه به کارگاه نرفتم.چند هفته بعد که آرومتر شدم به خودم گفتم هي وحيد!تو هنوز يه داستان نوشتي و کتاباي کمي خوندي.بازم شروع کردم به نوشتن.اما الانم به کارام نقد ميشه .اما من اهميت زيادي نميدم.و بازم مينويسم.و هر بار نوشته هام فقط تا مدتي راضيم نگه ميداره.بايد انقد بنويسم که شاهکارمو خلق کنم.اونجا هم خودم متحير ميشم هم بقيه